Çıkmaz Şehir

Ayaklarımın altından çekiliyor kaldırımlar,

Her adımda bir adım daha yaklaşmam gerekirken adına,

Çıkmaz sokaklar örülüyor yokluğunun yollarına…

Yollar ki karlı ve soğuk,

Yollar ki çetrefilli…

En büyük zevkimdi oysa;

Meşakketindeki meşgalem…

Bakışlarındaki yağmurdu;

Bendeki yangını söndüren,

Söndürdükçe alevlendiren…

Şimdi sen söyle;

Şehir mi yanan, yoksa gözlerin mi şehri söndüren?

Sen susunca ışıklar söner;

Sokakların sessiz çığlıkları evlerine döner...

Ayaklarımın altından çekiliyor kaldırımlar,

Çıkmaz şehirlerin yağmurlu sokaklarında;

Gerisin geriye sana uzaklaşırken…

Gözlerin bana gelecekteki bir anımı hatırlatıyor,

Çekme düşlerini düşlerimden...

Kapatma gözlerini;

Düşerim ben...

Bekleyiş

Bakışlarınla ektiğin aşk tohumları;

Sürülmeyi bekliyor;

Güneşten, yağmurdan ve senden yoksun bir ahval ile…

Bekleyiş;

Güneş tadında sabahı,

Yağmur tadında bulutu…

Bekleyiş;

Sabahı sen olan,

Yağmuru sen kokan…

Bekleyiş;

Sabrı yaradandan,

Yarası yardan…

Bakışlarınla ektiklerin,

Bekleyişte şimdi;

Senli umutlar bahçesinde…

Her şeyde bulabilirim oysaki seni,

Mesela sararırken bir ağacın yaprakları;

Dalından kopuşunda baharın…

Ya da bir semt pazarında;

Annesini kaybetmiş bir çocuk telaşesinde…

Bir şairin teşbihinde gizlenmişsindir belki de;

Kafiyesi olmuşsundur hayatın…

Sen, gökyüzünde;

Yıldızlarla dansta…

Sen bulutlarda;

Yağmur damlalarında…

Sen, baktığım her yerde,

İşittiğim her seste,

Saat on ikide;

On ikinin hem gündüzünde hem gecesinde…

Sen, sensizliğin ilk hecesinde…

Bulabilirim seni;

Aradığım her yerde,

Ama ben bulmak sevdasında değil,

Kaybolmak manasındayım; gözlerinin yeşilinde…

Hangi benzetmede aradıysam sensizliği;

Edebi bir yoksunluk hissettim…

Hangi yollarda gözlediysem dönüşünü;

Ebedi bir yoksulluk fark ettim…

Hangi vakit senli bir kafiye geldiyse aklıma;

Sensiz olan tüm şiirleri terk ettim…

İçinde sen geçen her soruda;

Sensiz cevapları zikrettim…

Nezaketimde saklı değildi;

Seni siz yapan cümleler…

Sen-i Siz yapan;

Gayr-i senli gülüşlerdi…

Bir ölüm sabahına uyanmak;

İçinde sen kokan bir şiir bahçesinde…

Belki de kafiyeli bir gül demetinde;

Seni koklamak; dikenler üzerinde…

Güneş gibidir içi senli umutlar,

Mutluluk tarlasına yağmur döker bulutlar,

Yokluğunda her mevsim kış iken,

Bahar bile; sen gülünce bahar kokar…

Yalnızlık

Gökyüzünde arar insan yalnızlığı,

Arar da bulamaz yıldızlar kalabalığında...

Ne zaman ki bir gök gürler kalbinin çöllerine;

O zaman bir yalnızlık çiçeği yeşeriverir gönlünde...